Навгонии китобномаи мазкур аз лиҳози таҳияи дастурҳои библиографӣ дар ҷилдҳои 1-7-ум дида мешавад, ки дар мавриди нашри матни як суханронӣ дар манбаъҳои гуногун: агар ҳамаи онҳо зери сарлавҳаи ягона нашр шуда бошанд, навиштаҷоти библиографӣ зери як тасвир бо нишон додани ҳамаи манбаъҳои интишорӣ номнавис шудааст, агар дар сурати бо сарлавҳои гуногун нашр шудани матни як суханронӣ, пас
Муҳтарам домулло!
Дар вақти якумин бор хонда баромадани маҷмуаи “Асарҳои мунтахаб” баъзе саволҳо пеш омада буд, рӯзҳои дар Самарқанд буданам ба сабаби ташвиш ва тараддудҳои оилавӣ пурсида ҳал карда натавонистам. Ҳозир, ки пас аз саҳифабандӣ як бори дигар хонда ба чоп имзо карда истодаам, боз ба ҳамон саволҳо вохӯрдам, рухсат диҳед акнун пурсам:
Устоди муҳтарам!
Дар вақти дубора дида баромадани “Ҳафт пайкар” ва тартибдиҳии луғатҳо ва эзоҳоти он боз як қатор луғатҳои душворфаҳм, кинояҳо ва таъбирҳои номафҳум (барои ман) вохӯрд, ки барои фаҳмида гирифтани онҳо маҷбурам як бори дигар ба шумо муроҷиат кунам. Умед аст, ки ёрмандии худро дареғ намедоред.
Дар аввали афсонаме, ки “Дар гунбази сурх” гуфта
Устоди муҳтарам!
Дар бораи латифаҳо: Ман як моҳ пеш аз ин нусхаи лотиниашро бо аслаш татбиқ карда баромадам. Маълум шуд, ки Шумо бисёр латифаҳоро партофтаед. Як қисми онҳо дуруст аст, ки характери синфӣ ё зидди дунёгӣ доранд. Аммо як қисми дигарашон аз ҳар ҷиҳат таъсирнок ва дуруст буданд. Масалан, ҷавоби Афандӣ ба касоне, ки “қиёмат кай мешавад?” гуфта мепурсанд. Муомилаи бо муллобачагоне, ки “фардо қиёмат
(Бахши аввал)
Ин номаҳо соли 1966 дар “Куллиёт”-и адиби маъруф Абдусалом Деҳотӣ чоп шудаанд. Хондани номаҳо ҳиссиёти аҷиберо дар хонанда бедор мекунанд. Бӯйи солҳо, солҳое, ки устод Айнӣ дар Самарқанд ва Деҳотиву даҳҳо шогирдон дар Душанбе будубош доштанд. Ва ин шогирдон ҳар иқдоме мехоҳанд анҷом бидиҳанд, ниёзе ба пири кор доранд. Дар ин номаҳо Абдусалом Деҳотӣ, ки бидуни шак яке аз
Бо суқути давлати Сомониён халқи тоҷик дар зарфи ҳазор сол аз давлати миллии хеш маҳрум гашт ва дар ҳайати давлатҳои гуногуни аҷнабӣ умр ба сар мебурд. Танҳо дар ибтидои садаи XX бо шарофати Ҳокимияти Шӯравӣ халқи мо имкон пайдо кард, ки давлати хешро созмон диҳад. Ҳарчанд, ки раванди бунёди ин давлат тӯлонӣ ва пур аз муборизаҳо буд, бо вуҷуди он, шароити фароҳамомадаи ибтидои асри XX имкон дод, ки мо имрӯз давлати соҳибистиқлоли хешро бо номи Тоҷикистон дошта бошем. Чунин нигоштааст номзади илмҳои таърих Абдулло
