Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифодаи техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар муддати кўтоҳ даст ёбанд.

   Дар маҳфили навбатии “Дастони моҳир” хонандгони фаъоли Шуъбаи кӯдакон ва наврасони Китобхонаи миллӣ тасаввуроти худро дар бораи ҷашни қадимии ниёгон “Сада” рӯи коғаз оварданд. Дар ин маҳфил яке аз суннатҳои ин ҷашнвора “Гулханафрӯзӣ” 

        1-уми феврал

60-солагии зодрӯзи Азим Байзоев (1959), забоншинос.

65-солагии зодрӯзи Георгий Дзалаев (1954), кинорежиссёр ва кинооператор.

70-солагии зодрӯзи Юрий Исаев (1949), олими

   Аъзои маҳфили “Равшандилон” нишасти навбатии худро бо баррасии китоби нави Раҳматуллои Раҳим “Ниёиш” оғоз краданд. Муаллиф аз китоб чанд шеър қироат кард, ки пештар аъзои маҳфил онро нашунида буданд. Ҷойи таъкид аст, ки раҳматуллои Раҳим аз ширкаткунандагони фаъоли “Равшандилон” ва яке аз эҷодкорони умедбахш аз миёни 

   Суннатҳои либосдўзию либоспўшии тоҷикон дорои мазмунҳои фарҳангию иҷтимоӣ ва асотирию эътиқодӣ мебошанд. Онҳо зинаҳои рушду тараққиёти ниёгони мардуми тоҷикро аз даврони бостон то ба имрўз дар худ инъикос кардаанд. Қабл аз ҳама гуфтан лозим аст, ки тоҷикон ба интихоби ранги либос таваҷҷуҳи махсус доранд. Аз замонҳои қадим ниёгони тоҷикон – суғдиёну бохтариён аз матоъҳои пахтагин ва баъдтар абрешимини сафедранг бештар либос медўхтанд. Ранги сафеди либос рамзи покию озодагӣ, беолоишӣ, бахти сапед ва сулҳу амониро ифода мекард.

  Дар баробари он дар рўзҳои  идҳои суннатию ҷашнҳои маишӣ ва рўзҳои хурсандӣ тоҷикон, ҳам марду ҳам зан, либосҳои рангаю гулдор ва мунаққашро ба бар мекарданд, ки он орзую омоли рангин ва хушбахтии мардумро бозтоб менамуд. Ин анъанаҳо дар тўли садсолаҳо мардуми 

   Дар гузашта сўзишвории асосӣ барои оҳангарон ангишти дарахтони сахтчўб ба ҳисоб мерафт. Дар кўҳистон ангишро аз дарахтони арча, бурс ва баъзан аз ангат тайёр мекарданд, ҳоло ангиштсангҳои истеҳсолии конҳои Тоҷикистон истифода мешаванд. Инчунин имрўзҳо ба ҷойи саночи дамдиҳӣ воситаҳои барқии боддиҳӣ ба кор бурда мешавад.

Оҳангарӣ аз касбҳои маъмулии тоҷикон мебошад, ки то ба имрўз идома дорад. Устохона ё корхонаҳои оҳангарӣ дар аксари шаҳру деҳаҳои кишвар фаъолият доранд, ки ниёзи мардумро ба ашё ва маҳсулоти оҳанӣ таъмин месозанд. Оҳангарӣ  дар гузашта аз чиҳилу як ҳунар иборат буда, ҳар яке аз дигаре фарқ доштааст. Масалан, устои каландгар, мехгар, мисгар, дегрез, наълкўб, кордсоз, қуфлсоз, сўзангар ва амсоли инҳо. Ҳоло баъзе аз ин ҳунарҳо бинобар рушди технологияи металлургӣ аз байн рафта, истеҳсоли маҳсулоти